To jest archiwalna wersja strony!
Zamieszczone na niej tresci moga być zdezaktualizowane.
Aktualna strona znajduje się pod adresem:
www.kocmyrzow-luborzyca.ug.gov.pl
| Twórcy Ludowi |
|
Swoją poetycką twóczość rozpoczęła w szkole średniej. Od lat jest laureatką wielu konkursów i praeglądów twórczości poetyckiej. Otrzymała i otrzymuje nadal niezliczone ilości podziękowań za swój wkład pracy na rzecz popularyzacji kultury. Często spotykała się z dziećmi i młodzieżą prezentując swoje wiersze. Tworzy przyśpiewki dożynkowe ,okolicznościowe a także utwory z okazji świąt religijnych. Od lat należy do literackiego Bractwa Białego Pasterza pisząc utwory w hołdzie Janowi Pawłowi II. W domu posiada kilka kronik , w których zawarta jest historia zarówno swoich przeżyć literackich jak i ważniejszych wydarzeń z życia gminy. Była członkinią regionalnego zespołu „Na dawną nutę”. Pani „Ziuta” brała też udział w kilku konkursach na najlepsze hasła reklamowe zdobywając I nagrody np. na najlepszą reklamę kremu NIVEA czy też wody mineralnej „Wysowianka”. Obecnie należy do Stowarzyszenia Rodzina Kolpinga w Luborzycy. W 2004 roku Pani Józefa obchodziła Benefis swojej twórczości artystycznej. W 2006 r. Była gościem specjalnym Gminnego Konkursu Recytatorskiego w S.P. W Łososkowicach. Pisanie wierszy jest Jej pasją . Mówi o sobie „ piszę historię mojego życia”. „Moje dzieciństwo” - moim wnukom Często w jesienne słotne wieczory Wspominam dzieje sprzed laty Siedząc wygodnie w miękkim fotelu Swą myślą wracam do chaty.
Do chaty w której dzieciństwo swe I lata młode spędziłam Chatka staruszka z drewna i gliny Strzechą kryta była.
W kuchni , pokoju – klepisko Dwa lóżka, szafa, stołki , stół , Kredens, piec i to wszystko.
Stokrotki, kaczeńce, bławatki Widzę wciąż zupę kartoflankę I smutne oczy matki.
Wspominam moją Kochaną Babcię, Która pisać nie umiała Gdy trzeba było dokument podpisać To – 3 krzyżyki stawiała.
Zeszyty w jakieś gazety oprawione, Atrament , obsadka ze stalówką, I liczydło z kasztanów robione.
Ciemności izby rozświetlała Często zadymione pękało z gorąca Kiedy knot bardziej podkręcałam.
(na Komunię od chrzestnej dostałam) I pierwszych sanek – z rozłożonego krzesła Na których zimą z górki zjeżdżałam.
Siedząc wygodnie w miękkim fotelu Nie mogę z tym się pogodzić, Że teraz trudno wnukom mym Prawie we wszystkim dogodzić.
Pisze wiersze od młodości ale dopiero po przejściu na rentę miała więcej czasu na to aby w pełniej poświęcić się swoim zamiłowaniom literackim. Oprócz wierszy Pani Emilia pisze również utwory okolicznościowe, przyśpiewki dożynkowe a także wiersze poświęcone pamięci Ojca Świętego Jana Pawła II. Należy do literackiego Bractwa Białego Pasterza. Swoje wiersze prezentowała m.in. na dożynkach w rodzimej gminie jak również w Krakowie i Proszowicach oraz na spotkaniach z dziećmi i młodzieżą szkolną w Luborzycy , Prusach i Krakowie. Głównym tematem wierszy jest wieś i przyroda. Poezja Pani Emilii ukazała się w 6 tomikach poetyckich. Na co dzień lubi uprawiać kwiaty , czytać książki i prasę. „Ojciec Święty kochał swą Ojczyznę” Niezapomniany nasz Ojciec Święty, Oznajmił wzruszony wielce, Iż Ojczyznę swą kocha Bardziej niż własne serce. I nas wszystkich umiłował, Zawierzył nas sercu Maryi, Byśmy złączeni miłością W pokoju i zgodzie żyli. Już nie jesteś Ojcze z nami, Przebrzmiał głos Twoich słów, Nam pozostał smutek, żal, I w Watykanie Twój grób. I dziś Cię Ojcze wspominamy, Pełnią najwyższej godności, Jesteś nam zawsze tak bliski, Choć przekroczyłeś próg wieczności. Zofia Rączka – mieszkanka Luborzycy. Od młodych lat bardzo chętnie udzielała się społecznie. Jako poetka ludowa skupiła wokół siebie innych działających w swej rodzimej gminie twórców. Przez wiele lat pracując na stanowisku Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w Kocmyrzowie-Luborzycy z sukcesami rozwijała gminną kulturę. Jest laureatką wielu przeglądów i konkursów. Wiersze pani Zofii ukazały się w kilku tomikach poezji. Pełniła również funkcję Przewodniczącej Gminnego Koła Emerytów i Rencistów. „Dąb” Przyszedł człowiek z siekierą w ręku jak pomnik zagłady
Choć oparłeś się wichrom i burzom pod siekierą runąłeś ogromną zieloną lawiną
Nawet nie wzywałeś pomocy ***********************
„Za późno” Przychodzisz gdy wszystko odeszło
wielka mi mądrość Już w latach młodzieńczych bzrdzo angażowała się w życie kulturalno-społeczne. Począwszy od roku 1952 przez kilkanaście lat corocznie organizowała dożynki w Prusach a w pobliskim Zastowie zorganizowała „Krakowskie wesele”. W liceum ekonomicznym należała do zespołu tanecznego „Korowód”. Jako śpiewaczka ludowa w 2004 r. zajęła I miejsce w konkursie „O wstążkę krakowską” w Targowisku a prowadzony przez nią zespół „Emerytki” 13 razy brał udział w przeglądzie amatorskim „Złota Jesień” a także na Festiwalach piosenki ludowej w Kościelnikach. Od 14 lat pełni funkcję Przewodniczącej kocmyrzowskiego Koła Emerytów i Rencistów ,przy którym założyła grupę twórców ludowych uczestniczącą w przeglądach „Życie słowami malowane”. Wiersze pisze od najmłodszych lat a z dostępem do poezji nie miała problemów ponieważ Jej mama również pisała. Tematyka Jej wierszy jest bardzo różnorodna. Pisze przyśpiewki dożynkowe, weselne , okolicznościowe ,wspomnienia, wiersze okolicznościowe i o wsi. Poezja pani Marii publikowana była w prasie lokalnej, Głosie Nowej Huty, albumie „Czas zatrzymany”, zbiorze poetyckim Almanach oraz we własnym tomiku „50 lat minęło”. W 2006 r. była gościem specjalnym Gminnego Konkursu Recytatorskiego. Oprócz wierszy pani Maria Szopa szyje gorsety krakowskie, lubi gotować i śpiewać. Mówi o sobie - „bardzo chce mi się żyć”. „Matka”
To jedyne wielkie słowo myślisz – któż t taki wie o tym każdy człowiek wiedzą też o tym ptaki
To właśnie ta niewiasta co Cię pod sercem nosiła i na złe i na dobre zawsze z Tobą była
Kochana , uwielbiana służąca zawsze pomocą zawsze z nami w radości i czuwająca nocą
gdy przeżywasz zwątpienie Ona jest zawsze blisko gotowa do pocieszenia
cieszy się tak jak Ty Mamo! Bądź zawsze z nami niech płyną szczęścia łzy.
Dziś myślimy już o wiośnie Obudziła się radośnie Jakże pięknie słonko świeci Uśmiechnięte wszystkie dzieci Już nie będą chorowały Będą po polach latały Zbierać kwiatki gdzieś po lasach I wianeczki sobie splatać. Jakże miło i wesoło Gdy słoneczko świeci wkoło Rośnie trawa , rosną krzewy , Pachną lasy , kwitną drzewa , Piękna jabłoń kolorowa Pszczółki wiele pracy mają Wszystek miód z nich wyciągają. Gdy patrzymy na to rozważnie Nasz umysł nie jest pojąć w stanie Kto to wszystko piękno stworzył To Bóg Stwórca , to Syn Boży.
Zboże zworkowane leży już w stodole Łagodny wiatr kurz roznosi na ściernisku Niedawno jeszcze zgiełk ogarniał to szerokie pole Prace , ruch i werkot były jak na boisku.
W każdym takim worku są trzy krople potu Tego co go zasiał, zaorał i bronował Tego co opryskał , żeby nie było chwastu I w końcu tego co zebrał i zworkował.
Rankiem tutaj także zjawiają się gołębie Zawsze znajdą coś , plewy albo ziarna Lubię gdy kolorowa chmara z pola się oderwie Potem w niebo wkręca się ta grupa gwarna.
Powietrze gładko sunie po mych bladych licach Jest tu tak spokojnie, nie czuję nic gniewu Ten spokojny wieczór całkiem mnie zachwyca.
Kombajny odstawione będą stać w hangarach Czyste przeglądnięte postoją tam trochę Mają za sobą pracę na wielu hektarach Za rok znów w pełnym słońcu wyjadą na pola.
Zaczęła pisać wiersze już w 5 klasie szkoły podstawowej ( za polityczny wiersz prawie wyrzucono Ją ze szkoły). Od młodzieńczych lat czynnie udzielała się społecznie biorąc udział i organizując różne imprezy folklorystyczne. Wieńce dożynkowe Jej autorstwa zdobywały I miejsca w Konkursach na tradycyjny wieniec w Krakowie, Zalipiu, Radomyślu Wielkim. Szyje stroje regionalne , haftuje , wyszywa obrusy , serwety i firanki. Należy do literackiego Bractwa Białego Pasterza tworząc wiersze o Ojcu Świętym. Tematyka twórczości pani Weroniki jest bardzo różnorodna lecz raczej poświęcona wsi. Pisze również przyśpiewki dożynkowe , okolicznościowe i drobniejsze rymowanki - „Trzeba pojeść, popić , potańcować - musi bieda pofolgować „ Lubi występować z młodzieżą . Często reprezentowała naszą gminę na Rynku w Krakowie podczas uroczystościach Niedzieli Palmowej. Jej wiersze publikowane były w prasie lokalnej , Kalendarzu Przeznaczeń a także w książeczce „ Polska nam Papieża dała” . „Przednówek”
Żeby mi się święta ziemia dziś otworzyła to bym się na przednówku tak nie godziła.
dziś nie otworzy pewnie mnie już ten przednówek głodem zamorzy.
Pustu sąsiek i w piwnicy pod garnkami bieda kwicy kwicy , piscy tak namolnie bieda wyjdzie dobrowolnie. Dolo , niewolo.
Za stodołą na stajątku dojrzewa już bób, już niedługo , już nareszcie skończy się mój głód. Dolo , niewolo.
Złote słonko ciepłem sieje srebrne żytko wnet dojrzeje będzie chlebek i podpłomyk z nowego żyta Dziękuję Ci Panie Boże pojem do syta. Dolo , niewolo.
„Karczma czy gospoda”
„Miłość”
Anna Nadolska – mieszkanka Łososkowic. Już od dziecka otoczona była sztuką i folklorem. Początek swojej twórczości to wiek dziecięcy , szkoła podstawowa wtedy powstawały pierwsze wierszyki, później przyśpiewki i krótkie opowiadania. Tematyka twórczości pani Anny jest bardzo różnorodna. Są wiersze smutne , wesołe i okazjonalne. To otaczający Ją świat daje Jej wyzwania i natchnienie. W 2008 roku była gościem honorowym na Gminnym Konkursie Recytatorskim. Czynnie uczestniczy w występach zespołu wokalnego „Emerytki”. Od niedawna interesuje się artystyczną fotografią cyfrową zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. „Niedzielne dumania” Minęło lat wiele, aż w pewną niedzielę
|
