Strona 1 z 5 Pierwsze, udokumentowane badaniami archeologicznymi ¶lady ludzkiego osadnictwa na ziemiach dzisiejszej Gminy Kocmyrzów-Luborzyca pochodz± z epoki neolitu (m³odszej epoki kamienia) czyli okresu datowanego na lata 5000 -1800 pne. Z okresu tego pochodzi min. odkryta w Wilkowie urna oraz odnaleziona w Goszczy siekiera kamienna. Dzi¶ obydwa te znaleziska znajduj± siê w Muzeum ¦wiêtokrzyskim w Kielcach.
Najbardziej owocne dla odkrywania prehistorycznych ¶ladów historii tych ziem by³y prowadzone przez archeologów z Polskiej Akademii Umiejêtno¶ci w latach 30 – tych XX wieku prace wykopaliskowe na terenie Goszyc i ich okolic. Potwierdzi³y one w pe³ni ci±g³o¶æ osadnictwa ludzkiego w tych okolicach na przestrzeni wieków. Odkryto tu min. ¶lady kultury ³u¿yckiej (pozosta³o¶ci cmentarza cia³opalnego), kultury trzcinieckiej (ceramika) a tak¿e zabytki archeologiczne pochodz±ce z okresu wp³ywów kultury pó¼norzymskiej (II-IV wiek ne.) Szereg pojedynczych odkryæ archeologicznych wskazuje na to, i¿ w okresach prehistorycznych osady ludzkie istnia³y nie tylko w Wilkowie, Goszczy i Goszycach, ale równie¿ w takich miejscowo¶ciach jak £uczyce, Skrzeszowice, Wiktorowice, Czulice czy Karniów. W tej ostatniej miejscowo¶ci u schy³ku XIX w. odkryto pochodz±ce najprawdopodobniej z pó¼nego neolitu popielnicê oraz naczynie z charakterystycznym uchwytem w kszta³cie pó³ksiê¿yca.
W epoce ¶redniowiecza tereny te prze¿ywa³y okres znacznego rozwoju gospodarczego i spo³ecznego. Urodzajne ziemie, po³o¿one w pobli¿u sto³ecznego Krakowa sta³y siê jego naturalnym zapleczem rolniczym. Nie bez znaczenia dla rozwoju tych obszarów by³o usytuowanie ich wzd³u¿ jednego z najwa¿niejszych ówczesnych szlaków drogowych, który ³±czy³ Kraków z Wi¶lic±. Nie przerwa³y go nawet tak dramatyczne wydarzenia jak niszczycielskie najazdy tatarskie z lat 1241 i 1259/1260. O gospodarczym rozkwicie tych ziem najlepiej ¶wiadczyæ mo¿e fakt uznania przez historyków maj±tku biskupów krakowskich znajduj±cego siê w parafii luborzyckiej za jeden z najbardziej dochodowych spo¶ród wszystkich posiadanych przez nich w XIV wieku. Biskupi dwór w Luborzycy odwiedzali min. W³adys³aw Jagie³³o i jego ma³¿onka ¶w. Jadwiga (1393 r.).
Najstarszy z istniej±cych do dzi¶ na tych ziemiach ko¶cio³ów zosta³ ufundowany i wybudowany w Luborzycy jeszcze na pocz±tku XIII w. (1218-1229) przez biskupa krakowskiego b³. Iwo Odrow±¿a. Z kolei pierwsze informacje potwierdzaj±ce istnienie ko¶cio³ów w Czulicach i Goszczy pochodz± z XIV wieku. Wspomniana ju¿ kilkakrotnie Goszcza jest najstarsz± z odnotowanych w dokumentach pisanych miejscowo¶ci± z tworz±cych dzisiejsz± nasz± gminê . Pierwsza informacja o jej istnieniu pojawia siê w dokumencie biskupa krakowskiego Gedki z roku 1198. Zachowane do dnia dzisiejszego dokumenty (w tym zw³aszcza„ Liber beneficiorum” Jana D³ugosza) pozwalaj± stwierdziæ, i¿ zdecydowana wiêkszo¶æ miejscowo¶ci dzisiejszej Gminy Kocmyrzów-Luborzyca istnia³a ju¿ w epoce ¶redniowiecza. Wyj±tkami s± tylko Baranówka i Wysio³ek Luborzycki, które jako odrêbne miejscowo¶ci (so³ectwa) ukszta³towa³y siê w pierwszych dekadach XX stulecia.
W okresie ¶redniowiecza zosta³a tak¿e ukszta³towana struktura w³asno¶ci ziemskiej na tych obszarach. Dominuj±ca rola przypad³a w³asno¶ci duchownej. Najwiêkszymi posiadaczami ziemskimi by³o Biskupstwo Krakowskie (min. wiêkszo¶æ ziem parafii luborzyckiej, Zastów) oraz Kapitu³a Krakowska (min. ziemie parafii w Goszczy, Dojazdów). Pojedyncze miejscowo¶ci nale¿a³y do zgromadzeñ zakonnych np. Wiktorowice by³y w³asno¶ci± Cystersów z Mogi³y, Wilków Benedyktynów z Tyñca a Pietrzejowice Benedyktynów z klasztoru £ysogórskiego. Pozosta³e miejscowo¶ci takie jak np. £uczyce, Rawa³owice, Kocmyrzów, Czulice czy Goszyce by³y w³asno¶ci± prywatn±. Warto zauwa¿yæ, i¿ na obszarach tych nie istnia³y maj±tki, które stanowi³y by w³asno¶æ królewsk±. Tak przedstawiona struktura w³asno¶ci ziemskiej z nieznacznymi tylko zmianami przetrwa³a niemal do pocz±tku XIX wieku.
Jedn± z prze³omowych dat w historii tych ziem by³ rok 1401. Wtedy to ówczesny biskup krakowski Piotr Wysz z Radolin przekaza³ probostwo w Luborzycy wraz z pochodz±cymi z tej parafii dochodami na rzecz Akademii Krakowskiej. Darowizna ta przekazana zosta³a pocz±tkowo na rzecz ca³ej krakowskiej Alma Mater. Ostatecznie jednak od roku 1422 beneficjum luborzyckie sta³o siê uposa¿eniem Kolegium Prawników Akademii Krakowskiej (Uniwersytetu Jagielloñskiego). Od tego¿ roku wyboru luborzyckiego proboszcza dokonywa³o Zgromadzenie Uniwersytetu (dzi¶ by³by to Senat tej uczelni), a ostatecznie nominacjê zatwierdza³ biskup krakowski. Proboszczem w Luborzycy by³ zawsze jeden z profesorów lub doktorów wspomnianego Kolegium Prawników. Taka sytuacja trwa³a a¿ do trzeciego rozbioru i upadku I Rzeczypospolitej. Spo¶ród licznego grona proboszczów luborzyckich zwi±zanych z krakowsk± uczelni± wymieñmy tu tylko nazwiska Miko³aja Hinczowicza, podskarbiego króla W³adys³awa Jagie³³y, (prawdopodobnego inicjatora budowy murowanego ko¶cio³a w Luborzycy - ok. 1433r.), Miko³aja Dobrocieskiego - rektora krakowskiego Uniwersytetu, wybitnego kaznodziejê prze³omu XVI/XVII w., który ofiarowa³ luborzyckiemu ko¶cio³owi wiele bezcennych dzi¶ przedmiotów liturgicznych czy ksiêdza profesora Andrzeja Lipiewicza, który w trudnych latach siedemdziesi±tych XVIII w. wykaza³ wielk± troskê o ko¶ció³ luborzycki.
Zwi±zki luborzyckiej z krakowskim Uniwersytetem przynios³y znacz±cy rozwój o¶wiaty na tym ziemiach. Ju¿ w po³owie XV stulecia znajdujemy w ¼ród³ach informacjê o istnieniu w Luborzycy szko³y parafialnej, znajduj±cej siê pod opiek± Uniwersytetu. Uczêszczali do niej ch³opscy synowie wywodz±cy siê nie tylko spo¶ród mieszkañców parafii w Luborzycy. Swój najlepszy okres prze¿ywa³a luborzycka szko³a w drugiej po³owie XV i na pocz±tku XVI wieku. Wtedy to wielu jej wychowanków trafia³o w szeregi krakowskich studentów. Byli w¶ród nich ch³opscy synowie z takich miejscowo¶ci jak Maciejowice, Pietrzejowice, Rawa³owice, Luborzyca, Wilków czy Karniów. «« start « poprz. 1 2 3 4 5 nast. » koniec »» |